سلام عليكم
مطلب مفيد و قابل تأملى بود
نشان بندگى همان است كه هميشه بنده باشيم و خودمان را مطيع خدا بدانيم و تنها او را قادر مطلق و ياور اصلى بدانيم، نه اين‌كه وقتى دچار سختى‌هاى زندگى مى‌شويم به ياد خدا بيفتيم!
خداوند در آيه 49 سوره زمر مى‌فرمايد: «فَإِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعانا ثُمَّ إِذا خَوَّلْناهُ نِعْمَةً مِنّا قالَ إِنَّما أُوتِيتُهُ عَلى عِلْم بَلْ هِيَ فِتْنَةٌ وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لايَعْلَمُونَ؛ هنگامى که انسان را زيانى رسد، ما را (براى حل مشکلش) مى‌خواند؛ سپس هنگامى که از جانب خود به او نعمتى دهيم، مى‌گويد: (اين نعمت را به‌خاطر کاردانى خودم به من داده‌اند)؛ ولى اين وسيله آزمايش (آنها) است، اما بيشترشان نمى‌دانند.»