امام حسین علیه السلام چهره درخشان عالم عرفان بودند.عرفان حسینی ، عرفانی ناب ، حرکت آفرین و شور انگیز است و با عرفان ساکت ، بی تحرک و صرفا ادیبانه فاصله ای عمیق دارد. عرفان حسینی همان عرفان علوی و محمدی بود که بدون هر گونه ضعف و واسطه از سر چشمه زلال وحی نشات می گرفت.
امام حسین علیه السلام وجودی اللهی، للهی، و الی اللهی داشتند. ایشان دریای محبت حق بودند که پیوسته در جذبه های الهی به سر می بردند. بنده صالحی بودند که به مقام انقطاع از غیر حق رسیده بودند، حجاب های ظلمانی را دریده ، از حجابهای نوری گذشته و به معدن عظمت الهی رسیده بودند.
خرق حجابهای ظلمانی باعث میشود عارف در بارگاه صدق نظاره گر جمال قادر متعال گرددو در این مرحله است که از همه اضطرابها رهائی یافته و به مقام اطمینان میرسد.و به نفس مطمئنه ملقب میشود. چنان که حضرت سید الشهدا علیه السلام مورد چنین خطاب الهی قرار گرفتند:
یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً(فجر/ ایه 27 و 28)
ای نفس آرام یافته، با رضایت خاطر و خشنودی خدا به سوی پروردگارت باز گرد
امام صادق علیه السلام فرمودند:" مراد خداوند در این آیه حسین بن علی علیه السلام است که دارای نفس مطمئن بود و از پرورگار خود راضی و مورد خشنودی او بود."( بحارالانوار/ج 44/ص 219)
دعای عرفه امام حسین علیه السلام از بهترین آثار عرفانی ان حضرت است که ایشان با نهایت خضوع و تذلل به درگاه باریتعالی مناجات نموده اند.
