جمله "فی قلوبهم مرض" (بقره آیه 10) بطور اجمال دلالت بر این دارد که:
دل انسانها در خطر نوعی بیماری قرار دارد. و قهرا وقتی برای چیزی حالت بیماری تصور شود, حالت سلامتی هم دارد؛ چون صحت و مرض در مقابل هم هستند.....و در کلام خدای عز و جل هر جا که خدا ی تعالی برای دلها اثبات مرض کرده, احوال آن دلهای مریض و آثار آن را بیان کرده؛ و در بیانش اموری را ذکر نموده که دلالت دارد بر اینکه آن دلها استقامت فطری خود را از دست داده, از راه میانه منحرف شده اند. مرض قلب عبارت است از اینکه قلب دچار نوعی تردید و اضطراب شود که ایمان به خدا و اطمینان نسبت به آیات او را کدر و ناصاف کند؛ و ایمان در آن قلب آمیخته با شرک شود. و لذا می بینیم که در مرحله خلق و خوی, احوال و اخلاقی متناسب با کفر بر آن عارض می گردد؛ و در مرحله عمل, کارهائی از آن سر می زند که متناسب با کفر به خدا و آیات اوست! کسی که دچار مرض قلبی و روحی است اگر بخواهد خود را مداوا کند, باید به سوی خدای عز و جل توبه نماید. و توبه عبارتست از ایمان به او و تذکر به افکار شایسته و اعمال صالح... مراد از توبه اینجا رجوع به خداست با ایمان و استقامت ورزیدن در آن و تمسک به کتاب و سنت و بالاخره به اخلاص عمل.
المیزان جلد 5 صفحه 379
