الا بذکر الله تطمئن القلوب
مسلما منظور از ذکر خداوند در این آیه مبارکه فقط ذکر زبانی نیست بلکه همراه با ذکر زبانی ذکر عملی را هم شامل میشود. یعنی انسان با همه جان و قلب و با همه وجودش به خداوند متعال توجه داشته باشد و این توجه باعث بشود که گناه نکند و از دستورات خداوندمتعال پیروی کند.
رسول گرامی اسلام صلوات الله علیه به حضرت علی علیه السلام وصیت میکنند که :
" سه کار است که این امت توانایی انجام آن را (بطور کامل) ندارند، مواسات و برابری با برادر دینی در مال، و ادای حق مردم با قضاوت عادلانه نسبت به خود و دیگران، و خدا را در هر حال یاد کردن"
در اینجا منظور سبحان الله و الحمدلله و لااله الاالله و الله اکبر نیست، بلکه منظور اینست که وقتی که در مقابل کار حرامی قرار میگیرد از خدا بترسد.
در حدیثی از حضرت علی علیه السلام آمده :
«الذکر ذکران: ذکر الله عزوجل عند المصیبة و افضل من ذلک ذکر الله عند ما حرم الله علیک فیکون حاجزا»
ذکر دو گونه است: یاد خدا کردن به هنگام مصیبت (و شکیبائی و استقامت ورزیدن) و از آن برتر آن است که خدا را در برابر محرمات یاد کند (و میان او و حرام سدی ایجاد نماید. ) "
و به همین دلیل است که در بعضی از روایات ذکر خداوند به عنوان یک سپر و وسیله دفاعی شمرده شده است.
در مورد ذکر زبانی که البته اگر با ذکر عملی همراه باشد بسیار بهتراست در روایات چنین آمده :
«ان الجنة قیعان، و ان غراسها سبحان الله، و الحمدلله، و لا اله الا الله، و الله اکبر، و لا حول و لا قوة الا بالله»
بهشت فعلا صحرائی خالی است بی کشت و زراعت، همانا اذکار سبحان الله و الحمدلله و لااله الاالله و الله اکبر و لاحول و لاقوة الا بالله درختهایی هستند که در اینجا گفته، و در آنجا کاشته می شوند.
