پروردگار من!مهربان من!تو که در دنیا نیکی از ما دریغ نداشتی، و با پرده پوشی در چشم نیکان خوار و شرمسارمان نساختی، نیکی به کمال رسان و در قیامت نیز بر زشتیهامان پرده آویز، و خاک خواری و خجالت بر سرمان مریز.
خدای من!مهربان من! از زبان گزیدگان تو شنیده ایم که تو "جمیلَ السَتر"ی، یعنی بر زشتیها و رسوائیهای بندگانت پرده می افکنی، مبادا که خار خجالت، نوش نعمت را در کام آنان تلخ کند، نیز از آنان شنیده ایم که تو " کریم العفو"ی، یعنی نه تنها از گناه و کژ راهی آنها در میگذری، که سیئات آنان را با چندین برابر حسنات و گناه و بدی آنان را با چندین برابر خیر و خوبی جایگزین میسازی.
پس خدایا! از عفو و بخشایشت نومیدمان مساز، راست است که من گستاخیها ورزیده ام و بی شرمیها کرده ام، اما تو بر من مگیر و از مهربانیت دورم مدار،که دردی که اینک من بدان گرفتارم، درمانی جز تو و بخشایش تو ندارد. بیچاره و درمانده و مضطری هستم که جز درگاه تو راهی نمیشناسم، و جز تو کیست که درمانده بیچاره را بپذیرد و گره از کار فرو بسته اش بگشاید؟
**امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء**
مرحوم حاج میرزا جواد ملکی تبریزی
