نگیر از من نیازت را, خودت را , عاشقم فرما, زمینی عشق را بی یاد تو هرگز نمیجویم.
که قبل و بعد و با هر چه, من تنها تو را دیدم.چه زیبا خالقی دارم که زیبائی من را دوست میدارد.
بیندیشم به زیبائی , به زیبائی سخن گویم, تا که کردارم به زیبائی بینجامد.
سلامم ده و تسلیم و توکل را عطایم کن.چه تقدیری مرا فرموده ای اینک , نمیدانم.
نسیمی, باد همراهی, یا توفانت.چه باک, گر ریشه دارد با تو ایمانم.
سلام ای هق هق آرام شبهایم, سلام ای رویش همراهیت در عمق ایمانم.
هلا ای جمله مهمانان خوان خالق یکتا! کنار سفره هستی, گر ما به دعوت آمدیم با خود چه آوردیم؟
سلامی, دست مهری, خرده عشقی, ساده لبخندی؟؟بفرمائی, به همنوعی به لبهامان بگو جاریست.
نگاه مهربانانه بر این همسفره ها داریم؟دو زانو میتوان بنشست, تا جای رفیقی بر سر سفره مهیا کرد.
به روی سفره دنیا عزیزم, دگر سالم نمکدانی بگو باقیست؟و لفظ شکر نه بر گفتار, بر کردار ما جاریست؟
بجای آرزوی بهره مندی بیا تا ما سعادت را از او خواهیم.خدا با ماست ما هم با خدا باشیم.
به نورش دیده هامان را شفا بخشیم.ببینیم ابی دریا خروش رود را, رقص و سماع شاپرکها را
زمینی بنده ای اما, تو روحی آسمانی در بدن داری.کمی با آسمان نزدیکتر باشیم
نسیمی می وزد گاهی,به گوش دل دعای قاصدکها را نیوشا شو. دو رکعت عاشقی فرما
کویر روزگاران را به باران آشنائی ده دعای جیرجیرک را به آمینی تو راهی کن.
به هستی به چنان چشمی که جمله جلوه اویند یکتا شو. بپوشان عیب مردم را ببخشا رحم کن با بینوایان همنوائی کن.
خلاصه با تو میگویم عزیزا!به اهلش واگذار اینک امانت را خلیفه! گاه گاهی هم خدائی کن.
