چه انتظار عجیبی!
تو بین منتظران, عزیز من, چه غریبی!
عجیب تر که چه آسان نبودنت شده عادت!
چه بی خیال نشستیم
نه کوششی نه وفائی
فقط نشسته و گفتیم: "خدا کند که بیائی"

اولین روز دبستان باز گرد                                  کودکی ها شاد و خندان باز گرد
باز گرد ای خاطرات کودکی                                بر سوار اسب های چوبکی
خاطرات کودکی زیباترند                                    یادگاران کهن ماناترند
درسهای سال اول ساده بود                              آب را بابا به سارا داده بود
درس پند آموز روباه و خروس                                روبه مکار و دزد و چاپلوس
روز مهمانی کوکب خانم است                              سفره پر از بوی نان گندم است
کاکلی گنجشگکی با هوش بود                            فیل نادانی برایش موش بود
با وجود سوز و سرمای شدید                               ریز علی پیراهن از تن می درید
تا درون نیمکت جا می شدیم                               ما پر از تصمیم کبری می شدیم
 پاک کن هائی ز پاکی داشتیم                             یک تراش سرخ لاکی داشتیم
 کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت                        دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستانمان از آه بود                                    برگ دفترها به رنگ کاه بود
مانده در گوشم صدائی چون تگرگ                        خش خش جاروی با پا روی برگ
 همکلاسیهای من یادم کنید                                باز هم در کوچه فریادم کنید
همکلاسیهای در د و رنج و کار                               بچه های جامه های وصله دار
بچه های دکه سیگار سرد                                    کودکان کوچک اما مرد مرد
کاش هرگز زنگ تفریحی نبود                                جمع بودن بود و تفریقی نبود
کاش می شد باز کوچک می شدیم                       لا اقل یک روز کودک می شدیم
یاد آن آموزگار ساده پوش                                     یاد آن گچ ها که بودش روی دوش
ای معلم نام و هم یادت به خیر                              یاد درس آب و بابایت به خیر
ای دبستانی ترین احساس من                              باز گرد این مشقها را خط بزن

شاعر:محمد علی حریری جهرمی

وقتی دیروز باران بارید
“آن مرد در باران آمد” را به یاد آوردم
“آن مرد با نان آمد”
یادم آمد که دیگر پدرم در باران
با نانی در دست
و لبخند بر لب
نخواهد آمد
دیروز دلم تنگ شد و با آسمان و دلتنگی‌اش
با زمین و تنهائیش
با خورشید و نبودنش
به یاد پدر سخت گریستم
پدرم وقتی رفت سقف این خانه ترک بر میداشت
پدرم وقتی رفت دل من سخت شکست
خاطر خاطره ها رخ بنمود
زندگی چرخش یک خاطره است
خاطر خاطره ها را نبریدش از یاد
پدرم وقتی رفت آسمان غمزده بود
و زمین منتظر …..
زندگی چرخش ایام و گذار من و توست
و کسی گفت به من:
آب را گل نکنید
پدرم در خاک است
زندگی می‌گذرد
کاش یک فاتحه مهمان شقایق باشیم
و زمین کوچک نیست
دل ما تنگ و نفس سنگین است
کاش میشد آموخت که سفر نزدیک است
خاطر خاطره‌ها را نبریدش از یاد
زندگی می‌گذرد کاش یک فاتحه مهمان شقایق باشیم
بیاد همه‌ی پدرای دنیا
شعر از: عهدیه کالیراد

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
گاهی اگر در چاه مانند پدر آه!
اندوه مادر را حکایت کرده باشی
گاهی اگر زیر درختان مدینه
بعد از زیارت استراحت کرده باشی
گاهی اگر بعد از وضو مکثی کنی تا
آیینه‌ای را غرق حیرت کرده باشی
در سالهای سال دوری و صبوری
چشم انتظاری را شفاعت کرده باشی
حتی اگر بی‌آنکه مشتاقان بدانند
گاهی نمازی را امامت کرده باشی
یا در لباس ناشناسی در شب قدر
از خود حدیثی را روایت کرده باشی
یا در میان کوچه‌های سرد و تاریک
نان و پنیر و عشق قسمت کرده باشی
پس بوده ای و هستی و می‌آیی از راه
تا حق دل‌ها را رعایت کرده باشی
پس مردمک‌های نگاه ما عقیمند
تو بوده ای بی‌آنکه غیبت کرده باشی
                                                                                             شاعره خانم مستشار نظامی

من بهین معشوق خلوتخانه اهل نیازم / نور چشم انبیا محبوب پیغمبر نمازم /رشته وصل خدایم مشعل راه هدایم / هم زبان اهل دردم هم ضمیر اهل رازم/ چشمه آب حیاتم منبع صبر و ثباتم / آتش عشق درونم شعله سوز و گدازم

پیشتر از آفرینش یار احمد بوده ام من /دُر ذکر لعل لبهای محمد بوده ام من/ اولیا را انبیا را اتقیا را اصفیا را /هدیه ذات خدای حی سرمد بوده ام من /متقین و مومنین را بهترین ذکر الهی /صالحین را خوشترین خلد مخلد بوده ام من

ارتباط بین عبد و خالق منان منم من/ مشعل روشنگر دین پرتو ایمان منم من/شمع بزم لیله الاسری گل محراب احمد / لاله توحید و خار دیده دشمن منم من/یار یوسف سالها در قعر چاه و کنج زندان / مونس یعقوب در تنهایی و هجران منم من

در دل غار حرا هر شب پیمبر بود با من /در کنار نخل ها تا صبح بوذر بود با من/نیمه های شب که هر چشمی به خواب ناز بودی/ بین محراب دعا بوبکر و عمّر بود با من/از شب دیجور تا هنگام صبح درد خیزش /سعد و خالد، طلحه و عثمان و حیدر بود با من

من که بر گلزار جانها میدهم عطر خدایی/ از چه رو قومی ز غفلت می کنند از من جدایی/ تحفه معبود و محبوب القلوب عابدانم/ لیک بودم مورد بی مهری و بی اعتنایی/ آن شکسته پنج رکنم ، این نهاده زیر پایم / آن شده بیگانه با من در کمال آشنایی

من نمازم بهترین مهر قبولی های طاعت /روز محشر می کنم از دوستان خود شفاعت/ ای خوشا آنانکه میخوانند در آغاز وقتم / خوبتر آنکو مرا بر پای دارد با جماعت/ هر که آبادم کند گویم دعایش لحظه لحظه/ هر که ویرانم کند نفرین بر او ساعت به ساعت

نیتم ز آیینه دل رنگ عصیان می زداید / حمد و تکبیرم ز اهل معرفت دل می رباید/ با رکوعم هر بزرگی قد کند پیش خدا خم / با سجودم هر عزیزی سر بخاک دوست می ساید/ پیر عارف با قیامم شمع جان را می فروزد /عبد سالک با قنوتم دست دل را می گشاید

من نمازم بال پرواز بلند اهل دینم/ کز ازل معراج مومن خوانده ختم المرسلینم/ ناله و فریاد و سوز و شور و درد اهل رازم/ من نمازم من نمازم من نمازم من نمازم