خدای من!سرور من!منم, بنده بیچاره تو, همان که هیچ هیچ بودم, تو با عنایتهایت هستیم بخشیدی و با بزرگواریهایت کرامتم دادی و با فیض و فضلهایت نعمتهائی بیشمار ارزانی ام داشتی.توئی که نیازهایم بر آوردی؛ توئی که پناهم دادی؛ توئی که یاریم رساندی؛ توئی که بدیهایم را پوشاندی؛ توئی که با من نیکیها و مهربانیها و بنده نوازیها نمودی.
و من, منم که خطا کردم؛ منم که عصیان ورزیدم؛ منم که حرمت تو را شکستم؛ منم که فرمان تو را زیر پا گذاشتم؛ منم که از تو رو گرداندم؛ منم که به بیراهه افتادم؛ منم که کژروی کردم؛ منم که نفهمی و جهالت ورزیدم؛ منم که به گرداب تباهی و سیاهی در افتادم.
و اینک نه روئی دارم که پوزش خواهم و نه زبانی دارم که عذر آورم, وای بر من! وای بر من! چنان گناهکار و ناسپاسم که اگر زمین از گناهکاریهایم آگاه بود, بیگمان می شکافت و مرا در خود فرو می بلعید.اگر کوهها از وزر ورزیهایم با خبر بودند, پاره پاره می شدند.اگر دریاها ناسپاسیهایم را می دانستند, می خروشیدند و مرا به کام گردابهایشان فرو می کشیدند.
.ای بر من! وای بر من اگر کیفر گناهانم را و مجازات ناسپاسیهایم را به آخرت وا گذاری.
وای بر من! وای بر من! اگر در قیامت رو سیاه,سر افکنده, دست بسته و پشت شکسته به محشرم آوری, از من حسابرسی کنی, با من به اعمالم معامله کنی و به عدل و داد پاداش و کیفرم دهی.کاش آنچه از ان می ترسم, امروز دراین دنیا بر سرم فرود آید و آن روز در آن دنیا در پیشگاه خدایم, مولایم و سرورم رو سیاه, بی آبرو و شرمسارم نسازد.
منبع: کتاب سلوک عارفان
