کجایند مردان بی ادعا؟
سالهائی نه چندان دور همین نزدیکی ها مردانی در همسایگی ما زندگی می کردند که زندگی برایشان بازیچه ای بیش نبود. زندگی نکردند چون هیچ وقت اسیر و ذلیل زندگی نشدند. زندگی می کردند چون معنای زندگی را فهمیدند. آنها آمدند تا زندگی کردن را به ماد یاد بدهند و ما یاد نگرفتیم. چشم دوختند در چشم ما و با سکوتشان فریاد زدند که جور دیگر هم میشود زندگی کرد. آنها رفتند و ما ماندیم. رفتن آنها به رفتن یک ستاره دنباله دار می ماند و ماندن ما به ماندن آب در مرداب روز مرگی ها, انگار که آنها مانده اند و ما می رویم.
کاش چشم بدوزیم به دنباله ی آن ستاره تا مسیرش را گم نکنیم.کاش می شد به آنها بپیوندیم. کاش
